κριτικη κινηματογραφου

κριτική ταινιών για 15-11-07
για την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
από Νίκο Αντωνάκο

συνεχιζεται το αφιερωμα
στον σοβιετικο κινηματογραφο
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ!

 Ενώ το κινηματογραφικό ενδιαφέρον από αύριο, μάλλον, μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη, όπου αρχίζει το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις 26-11-07, οι εταιρίες διανομής δεν το βάζουν κάτω. Επτά, ζωή να΄ χουν, είναι οι νέες ταινίες που βγαίνουν από σήμερα στις αίθουσες. Βέβαια, από αυτές, μόνον δυο αξίζουν της προσοχής σας!
• Πρώτη και καλύτερη η ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, «Λέοντες Αντί Αμνών». Μια αμερικάνικη ταινία που προσπαθεί με διαλεκτικό τρόπο να μιλήσει για την εξωτερική πολιτική της Αμερικής, τον πόλεμο, την «τρομοκρατία».    
• Ενδιαφέρουσα, κυρίως για τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της, είναι η δεύτερη καλή ταινία της εβδομάδας, «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα», του Τζουλιάν Σχνάμπελ. Αναφέρεται σε μια αληθινή ιστορία. Ένας άνθρωπος που, μετά από εγκεφαλικό, έγινε «φυτό», με τη θέλησή του και τη δύναμη της επιστήμης, κατάφερνε να επικοινωνεί μόνον με το μάτι του!
  Στη συνέχεια πέφτουμε στις κοινοτοπίες. «Η Νύχτα Μας Ανήκει», του Τζέϊμς Γκρέϊ. Ένα σχηματικό αστυνομικό δράμα. «Επτά Μέρες Φαγούρα», των Μπόμπι & Πίτερ Φαρέλι. Μια αγέλαστη οικογενειακή κωμωδία! Η «παράξενη» ταινία «Ω! Τι Ωραίος Κόσμος», του Τζεφ Γκάρλιν. Ο σκηνοθέτης Τζον Γουότερς παρουσιάζει τον… εαυτό του! Και, καταλήγουμε με τη σκληρή δόση της εβδομάδας! «30 Μέρες Νύχτα», του Ντέϊβιντ Σλέϊντ. Βία και φασισμός στη μεγάλη οθόνη!
 Τέλος έχουμε την μέτρια μέχρι αδιάφορη μεταγλωττισμένη στα ελληνικά καρτουνίστικη ταινία των Χάουαρντ Ε. Μπέϊκερ & Τζον Φοξ, «Ο Ήρωας του Βυθού». «Τρυφερές» ιστορίες στο βυθό της θάλασσας.

ΛΕΟΝΤΕΣ ΑΝΤΙ ΑΜΝΩΝ
Ρόμπερτ Ρέντφορντ

 

 Η ταινία του Ρέντφορντ «Λέοντες Αντί Αμνών», είναι, σίγουρα, μια ιδιαίτερα στρατευμένη ταινία! Στρατευμένη με ένα τρόπο ο οποίος αξίζει της προσοχής μας! Ο γνωστός για τις δημοκρατικές αντιλήψεις του αμερικάνος ηθοποιός και σκηνοθέτης, έχοντας υπόψη του το κοινό στο οποίο θέλει να απευθυνθεί και να ευαισθητοποιήσει, και έχοντας μπροστά του «πέντε τρόπους» με τους οποίους, σύμφωνα με τον Μπρεχτ, «μπορούσε να πει την αλήθεια», σε βάρος του θεάματος και του ταμείου, αυτός διάλεξε τον σωστότερο τρόπο, τον πιο αποτελεσματικό! Απογύμνωσε την ταινία του από περιττά στοιχεία και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στο κύριο. Στην επιθυμία του να «πονηρέψει» ένα καθυστερημένο πολιτικά κοινό, να το ευαισθητοποιήσει, να το κινητοποιήσει!
 Πράγματι, ο «μέσος Αμερικάνος», αυτό το παράξενο είδος ανθρώπου, το οποίο ενώ ζει μέσα στην πλήρη τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη, ενώ δεν προλαβαίνει να θάβει τους νεκρούς του από τα διάφορα πολεμικά μέτωπα που ανοίγουν οι κυβερνήσεις του, ενώ είναι θύμα της πιο στεγνής εκμετάλλευσης, ενεργεί σαν χαμηλής στάθμης μειράκιο. Χάβει ό,τι του σερβίρουν. Εγκρίνει με τη στάση του, ακόμα και με τη σιωπή του, το μεγάλο έγκλημα που διαπράττει η χώρα του σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας.
 Ο Ρέντφορντ, έχοντας  πλήρη επίγνωση αυτού του καθυστερημένου κοινού, του απολιτικού «μέσου Αμερικάνου», επιχειρεί μερικά εύκολα μαθήματα πολιτικής. Και με πολύ άμεσο τρόπο θέτει ένα ερώτημα. Ένα ερώτημα που αφορά τον καθένα! Ρωτάει: εσύ αν ήσουν στη θέση αυτού, τι θα έκανες! Και για να γίνει πιο σαφής, δείχνει και τρία απλά παραδείγματα!     
 Το πρώτο παράδειγμα αφορά μια δημοσιογράφο, στην ουσία αφορά στα Μ.Μ.Ε. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι και γενικό, αλλά και προσωπικό. Ένας επίδοξος ακόμα και για την προεδρία γερουσιαστής (Τομ Κρουζ) καλεί στο γραφείο του μια εξαιρετική δημοσιογράφο (Μέριλ Στριπ) και της ζητάει, με πλάγιο αλλά και με άμεσο, ακόμα και με κυνικό τρόπο, να στηρίξει την ακόμα πιο επιθετική πολιτική που σχεδιάζει να εξαπολύσει η αμερικάνικη κυβέρνηση. Περισσότερους πολέμους, περισσότερο στρατό έξω από την πατρίδα, περισσότερες βόμβες…Οι κουβέντες του γερουσιαστή, δεν αφήνουν περιθώρια. Της ζητάει, μια ακόμα φορά, να παρέμβει με το μέσον που διαθέτει (τον γραπτό και ηλεκτρονικό λόγο), όπως έκανε και στο παρελθόν, και να διαμορφώσει, για μια ακόμα φορά, την «κοινή γνώμη». Να πείσει, την «κοινή γνώμη», να μείνει, τουλάχιστον, απαθής. Της ζητάει να μετατρέψει την ανήσυχη «κοινή γνώμη», την αγανακτισμένη «κοινή γνώμη», αυτή που αρχίζει να βγαίνει στους δρόμους, στα μέτρα του γνωστού  σημερινού «μέσου αμερικάνου». Να κάνει την «κοινή γνώμη» πολιτικό φυτό. Η δημοσιογράφος, τελικά, αρνείται. Και, βέβαια, διώχνεται από τη δουλειά της!   
 Ο Ρέντφορντ, αφού πρώτα δώσει πολλές και σαφείς πληροφορίες, για τα ψέματα στα οποία ο γερουσιαστής ζητάει τη συναίνεση της δημοσιογράφου και εκείνη αρνείται, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά της, αλλά να κρατήσει την προσωπική και επαγγελματική της αξιοπρέπεια, ρωτάει τον θεατή: εσύ αν ήσουν στη θέση της δημοσιογράφου, αν ήξερες σε ποιο έγκλημα ζητάγανε τη συμμετοχή σου, τι θα έκανες; Σου ζητάει, δηλαδή, να πάρεις θέση! 
 Αυτό το ερώτημα, καθώς καταλαβαίνετε, αφορά τον κάθε πολίτη, αλλά και τον κάθε δημοσιογράφο ιδιαίτερα. Και το ερώτημα του καλού σκηνοθέτη δεν απευθύνεται μόνον στους Αμερικάνους. Απευθύνεται και σε εμάς. Απευθύνεται και σε αρκετούς δικούς μας δημοσιογράφους οι οποίοι, σε καθημερινή βάση, μεταφέρουν τις πολεμοχαρείς απόψεις των γερουσιαστών. Προσπαθούν να μετατρέψουν την ελληνική «κοινή γνώμη» σε πολιτικό φυτό!
 Το δεύτερο ερώτημα, που βάζει η ταινία, αφορά στην παιδεία! Ένας καθηγητής (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) απογοητευμένος βαθιά από το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, από την απολιτική και αδιάφορη αμερικάνικη φοιτητική νεολαία, μόλις έρθει σε επαφή με έναν φοιτητή που ξεχωρίζει (Άντριου Γκάαρφιλντ), πέφτει επάνω του να τον βοηθήσει! Εκείνος, όμως, ζητάει έναν «ικανό λόγο» για να προσπαθήσει. Καθηγητής και φοιτητής «μονομαχούν». Ο καθένας «προσφέρει» τα επιχειρήματά του. Ο καθηγητής θεωρεί πως η μόρφωση είναι εργαλείο και δύναμη για την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Και αυτός ο λόγος είναι ικανός για να ζητήσει από το φοιτητή του να στρέφει όλη τη δυναμική του προς τα εκεί. Προς τη γνώση και τη μόρφωση. Που είναι προϋπόθεση. 
 Το τρίτο ερώτημα της ταινίας αφορά σε δυο φαντάρους του αμερικάνικου στρατού που πολεμάνε τους Ταλιμπάν (Ντέρεκ Λιούκ, Μάϊκλ Πένια). Δυο φαντάρους που προέρχονται από λαϊκά και μεταναστευτικά στρώματα. Από φτωχές οικογένειες. Δυο φαντάροι, που, παρ΄ όλες τις προσωπικές δυσκολίες, κατάφεραν, τελικά, να πάρουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Και τώρα να παλεύουν για τη ζωή τους κάπου στο ορεινό Πακιστάν! 
 Στην ιστορία των δυο φαντάρων ο Ρέντφορντ βάζει για συζήτηση τα ζητήματα της αξιοπρέπειας, της αφοσίωσης, της φιλίας και της τιμής. Και ζητάει από τον καθέναν να τοποθετηθεί.
 Πιστεύω να σας έπεισα πως έχουμε να κάνουμε με έναν πραγματικά στρατευμένο κινηματογράφο. Έναν κινηματογράφο που φέρνει στην μεγάλη οθόνη, μεγάλα ηθικά και πολιτικά ζητήματα. Το «μειονέκτημα» της ταινίας, το οποίο όμως, τελικά, είναι η αρετή της, είναι πως είναι «στατική». Ο θεατής δεν βλέπει δράση, πιστολίδια, περιπέτεια. Κυρίαρχο στοιχείο της είναι ο διάλογος. Η προφορική διαλεκτική ανάλυση. Στιγμές-στιγμές έχεις την εντύπωση ότι διαβάζει τους «διαλόγους» του Πλάτωνα, αλλά με πιο σημερινό πολιτικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο.
Φυσικά μην περιμένετε ριζική καταδίκη του καπιταλισμού. Μην προσδοκάτε ότι η ταινία θα φτάσει στο συμπέρασμα, πως το σημερινό «φαινόμενο» της Αμερικής είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό. Πως δεν υπάρχει «καλός» καπιταλισμός. Πως αν κυβερνούσαν οι Δημοκρατικοί, δεν θα ήταν το ίδιο επιθετική η Αμερική…
Παίζουν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τομ Κρουζ, Μέριλ Στριπ, Άντριου Γκάαρφιλντ, Ντέρεκ Λιούκ, Μάϊκλ Πένια.

ΤΟ ΣΚΑΦΑΝΔΡΟ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Τζούλιαν Σχνάμπελ

 Η ταινία, κάτω από κάποιες συνθήκες, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ένα δακρύβρεχτο μελό. Ένας άντρας που τα είχε όλα, εκδότης και διευθυντής στο γνωστό γυναικείο γαλλικό περιοδικό ELLE, πλούσιος, γοητευτικός, παντρεμένος με παιδιά, με ερωμένη, ερωμένες σωστότερα, με ταξίδια, με φήμη, ξαφνικά δέχεται το «χτύπημα της μοίρας». Ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητό του παθαίνει εγκεφαλικό και μένει «φυτό». Όλα γυρίζουν ανάποδα! Αυτός ο δραστήριος άντρας τώρα είναι καρφωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Η ζωή του, πια, είναι μια κόλαση!
 Πόσοι και, κυρίως πόσες, βλέποντας μια τέτοια ιστορία στη μεγάλη οθόνη δεν θα έβαζαν τα κλάματα; Η ταινία του Τζούλιαν Σχνάμπελ, όμως, αλλού στρέφει το ενδιαφέρον της. Γι΄ αυτό δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις μελό. Αντίθετα μπορείς να την χαρακτηρίσεις ύμνο στον άνθρωπο! Γιατί αποκαλύπτει τις απεριόριστες δυνάμεις που κρύβει ο καθένας μας. Αλλά και η επιστήμη! 
 Η ιστορία του ανθρώπου, που από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε «φυτό», είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο διευθυντής του ELLE είναι πραγματικό πρόσωπο. Πρόκειται για τον Ζαν-Ντομινίκ Μπομπύ, ο οποίος μετά το «χτύπημα της μοίρας», έδειξε μια τρομερή θέληση, έναν απαράμιλλο ηρωισμό! Έχοντας διατηρήσει τη φαντασία του και τη μνήμη του και κουνώντας μόνον το ένα του μάτι (τίποτ΄ άλλο), αποφάσισε να συνεχίσει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Έκανε το μάτι του μηχανή σημάτων με τα οποία έστελνε και έπαιρνε μηνύματα!   
 Μετά την πρώτη χαρά ο Ζαν-Ντομινίκ αποφασίζει πάντα με τη μέθοδο του ματιού να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο. Μια λογοθεραπεύτρια στην αρχή και μετά και άλλοι δικοί του άνθρωποι, λένε με τη σειρά τους τα γράμματα της αλφαβήτου και εκείνος κλείνει το μάτι του σε αυτό που επιλέγει! Γράμμα το γράμμα, ματιά τη ματιά, γράφει ένα ολόκληρο βιβλίο! Γράφει τον απολογισμό της ζωής του. Έναν απολογισμό που για να ολοκληρωθεί χρειάστηκε ένας χρόνος και δυο μήνες! Ένας χρόνος και δυο μήνες να ανοιγοκλείνει το γερό μάτι του! Το μόνο σημείο από το κορμί του που κινείται!
 Η ταινία «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» είναι, ακριβώς, αυτός ο κοπιαστικός απολογισμός! Και δείχνει να είναι ειλικρινής! Καθώς είναι αρκετά αυστηρός για πολλές στιγμές της ζωής τού ήρωα! Ο Ζαν-Ντομινίκ χωρίς να ζητάει συγχώρηση, άλλο ένα ακόμα στοιχείο που απομακρύνει την ταινία από το μελό, είναι αποκαλυπτικός γι΄ όσους αδίκησε, για επιλήψιμες πράξεις που έκανε! Δε μετανιώνει για τίποτα. Ξέρει, όμως, πότε ήταν σωστός και πότε λάθος!     
 Ο Ζαν-Ντομινίκ πέθανε (1997) δέκα μέρες μετά την έκδοση του βιβλίου του! (Το εγκεφαλικό συνέβη στις 3 Δεκεμβρίου 1995). Ένα βιβλίο που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου και διαβάστηκε από χιλιάδες αναγνώστες! Στα σχέδιά του, που δεν πρόλαβε να εκπληρώσει, ήταν, πάντα με τη μέθοδο του ματιού, να γράψει μια μοντέρνα μεταφορά του Κόμη Μοντεχρίστο.
 «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» δεν είναι ντοκιμαντέρ! Είναι μια ταινία φιξιόν (επινοημένη) που υποστηρίζεται από πολύ καλούς ηθοποιούς. Ο Ματιέ Αμαλρίκ, που υποδύεται τον Ζαν-Ντομινίκ, έχει πολύ καλές, και κάποιες εξαιρετικές στιγμές! Καλός, επίσης, είναι και ο «πατέρας» του, ο Μαξ Φον Σίντοβ.
 Και δυο λόγια για την επιστήμη! Η ανακάλυψη από τους γιατρούς ότι ο Ζαν-Ντομινίκ ανταποκρίνεται στο περιβάλλον, τής άνοιξε την όρεξη! Οι γιατροί του πρότειναν αν τους ακούει να τους κλείσει το μάτι. Όταν αυτός ανταποκρίθηκε του πρότειναν τα υπόλοιπα. Και έδειξαν τεράστια υπομονή και θέληση! Όλοι κοντά του υπήρξαν συνεπείς επιστήμονες!
Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Εμανουέλ Σενιέ, Μαρί-Ζοσέ Κροζέ, Μαξ Φον Σίν τοβ, κ.ά.

Η ΝΥΧΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Τζέϊμς Γκρέϊ

 Η ταινία, σίγουρα, χρηματοδοτήθηκε από την Ανώτατη Διοίκηση της Αστυνομίας της Αμερικής! Είναι το καλύτερο «διαφημιστικό» που θα μπορούσε να κάνει! Ο καλύτερος τρόπος για να στρατολογήσει «παλικάρια» για τις υπηρεσίες της. Επειδή, δε, δεν την ενδιαφέρει το ποιόν των μελλοντικών συνεργατών της, φτάνει να είναι «πατριώτες» (διάβαζε κοινωνικά φρονήματα), στρατολογεί ακόμα και κακοποιούς.
 Ο πατέρας αρχηγός της αστυνομίας. Το ένα του παιδί, το καλό, δίπλα του. Υπαρχηγός της αστυνομίας που, τελικά, θα πάρει και τη θέση του πατέρα του. Θα γίνει αυτός αρχηγός. (Κάτι μου θυμίζει αυτό, κάτι μου θυμίζει!..) Το άλλο του παιδί, το αγκάθι της οικογένειας, το ακόμα καλύτερο δηλαδή, κακοποιός! Μπράβος σε κλαμπ Ρώσου εμιγκρέ, που διακινεί ναρκωτικά και γυναίκες. Μπράβος, αλλά εξαιρετικός τύπος. Καλή καρδιά και ευαίσθητος! Και πολύ ερωτευμένος!
 Σε κάποια φάση της ιστορίας, εκεί κατά τη μέση της ταινίας, οι ρώσοι κακοποιοί θα απειλήσουν την οικογένειά του. Εκεί επάνω, σε στιγμή αδυναμίας, τον πλησιάζει η αστυνομία. Πώς κάνουν οι Ιεχωβάδες! Του λέει, «τι κακοποιός, τι αστυνομικός», έλα με εμάς. Βοηθουσών και των συγκυριών ο κακοποιός, κατά παράβαση του νόμου, ορκίζεται προσωρινός αστυνομικός! Μόλις φέρει σε πέρας την αποστολή του, κατατροπώσει, δηλαδή, τη ρώσικη μαφία, μετατρέπεται, τιμής ένεκεν, σε μόνιμο!
 Ό,τι αρετές και αν έχει η ταινία, και έχει κάποιες, ακόμα και στις ερμηνείες, πώς να την υποστηρίξεις με ένα τέτοιο θέμα. Είναι τόσο οφθαλμοφανής και μπρούτα η προπαγάνδα, που εξαφανίζει κάθε καλό στοιχείο. Είναι τόσο παιδαριώδης η ψυχολογική μεταστροφή του ήρωα, που δεν αντέχει σε καμία λογική.    
Παίζουν: Χοακίν Φίνιξ, Μαρκ Ουόλμπεργκ, Ρόμπερτ Ντιβάλ,  Εύα Μέντες.

ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

 Το αφιέρωμα «Κινηματογράφος και Επανάσταση», μετακόμισε! Από τον κινηματογράφο ΑΣΤΥ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο Ααβόρα! Η Αφαία στην Καλλιθέα συνεχίζει για δεύτερη εβδομάδα!
Το νέο στοιχείο του αφιερώματος είναι πως προστέθηκαν αρκετές νέες ταινίες. Ταινίες σταθμοί και αυτές. Ενδεικτικά αναφέρουμε: «Θωρηκτό Ποτέμκιν», «Ο άνθρωπος με την κάμερα», «Οχτώβρης», «Θωρηκτό Αυρόρα», «Η μάνα», «Γενική γραμμή», «Shchors-To ξεσήκωμα ενός λαού», «Τρία τραγούδια για τον Λένιν», «Ο Λένιν στην Πολωνία», και μερικές άλλες ακόμα.
 

παίζονται ακόμα
Ω! ΤΙ ΩΡΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Τζεφ Γκάρλιν 

 

Από τα πρώτα δέκα λεπτά σου έρχεται να σηκωθείς και να φύγεις. Δεν αντέχεις να βλέπεις έναν λιανό άνθρωπο με ένα μικρόφωνο στο χέρι, όπως κάνει ο Λαζόπουλος, να λέει «διάφορα» στη σκηνή, μόνος του, για μιάμιση περίπου ώρα! Όμως, λες «άσε να δούμε τι θα γίνει παρακάτω» και χωρίς να το καταλάβεις φτάνεις στο τέλος. Ο Τζον Γουότερς, ο σκηνοθέτης υποταινιών, «καλτ» τις ονομάζει το σύστημα, σε έχει κερδίσει. Τον ακούς μέχρι το τέλος!
 Και τι σου λέει ο «σεμνός» αυτός κύριος; Σου λέει διάφορες βρισιές, διάφορα κουτσομπολιά, διάφορα μικροπολιτικά. Σου τα λέει, όμως, με αρκετό χιούμορ και με πολύ καλό γούστο! Είναι κρίμα ότι τα «θέματα» που θίγει δεν μας είναι όλα γνωστά (όπως είναι στο Αμερικάνικο κοινό).  
 Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτό το πείραμα, μπορεί να λογιστεί ταινία! Αν ο θεατής, ο οποίος θα πληρώσει το ακριβό εισιτήριο, θα κάνει (μέσα του) απόσβεση.παίζονται ακόμα
 

ΕΠΤΑ ΜΕΡΕΣ ΦΑΓΟΥΡΑ, των Μπόμπι & Πίτερ Φαρέλι.

 

Ένας σαρανταπεντάρης εργένης, μετά από πιέσεις από το οικογενειακό περιβάλλον του, παντρεύεται! Ο γάμος του, δυστυχώς, ήταν βιαστικός με αποτέλεσμα, πριν ακόμα στεγνώσει το στεφάνι, να ερωτευτεί μια άλλη γυναίκα!
 Αυτή είναι η ιστορία. Της ίδιας, περίπου, ποιότητας είναι και τα αστεία της ταινίας. Δική σας η επιλογή, δική σας και η ευθύνη!
Παίζουν: Μπεν Στίλερ, Μισέλ Μόναχαν, Μαλίν Άκερμαν, Τζέρι Στίλερ.

30 ΜΕΡΕΣ ΝΥΧΤΑ, του Ντέϊβεντ Σλέϊντ.

Για αιώνες οι βρικόλακες ήταν καταδικασμένοι να ζούνε μόνον τη νύχτα. Μόλις έσκαγε ο ήλιος την χώνονταν στα έγκατα της γης. Απηύδησαν, λοιπόν, οι άνθρωποι(;). Μπήκαν στο Ίντερνετ, έμαθαν ότι στην πόλη Μπάροου της Αλάσκας κάθε χειμώνα το απόλυτο σκοτάδι διαρκεί 30 ολόκληρες ημέρες και την έκαναν για εκεί. Σχεδίαζαν να περάσουν τις καλύτερες διακοπές της σκοτεινής ζωής τους!
 Φτάνοντας, όμως, εκεί, οι άμοιροι, βρέθηκαν στο άπλετο φως. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης της Αλάσκας είχαν φωτίσει κάθε γωνία της, όχι όπως στην Αθήνα που σκοντάφτεις ακόμα και στο Σύνταγμα! Οι βρικόλακες για να βρούνε το σκοτάδι τους, απαραίτητο στοιχείο για την ευτυχία τους, άρχισαν να σπάνε λάμπες, να κόβουν καλώδια, να καίνε τις γεννήτριες! 
 Οι κάτοικοι, όπως ήταν  φυσικό, αντέδρασαν. Οι βρικόλακες θύμωσαν. Αυτό άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η οθόνη γέμισε φασισμό. Η βία δεν περιγράφεται. Η αηδία, επίσης!
Παίζουν: Τζος Χάρντεν, Μελίσα Τζορτζ, Ντάνι Χιούστον, Μπεν Φόστερ.

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ, των Χάουαρντ Ε. Μπέϊκερ & Τζον Φοξ.

 

Το μικρό ψαράκι, ο Πάϊ, μια μέρα χάνει τα πάντα. Παίρνει, λοιπόν, τη θεία του, και πάει να ζήσει σε ένα μικρό ύφαλο. Εκεί θα ερωτευθεί ένα άλλο ψαράκι, την Κορυτίλια! Έλα, όμως, που την Κορυτίλια την έχει βάλει στο μάτι και ένας τρομερός καρχαρίας. Τελικά, σωστά καταλάβατε, ο Πάϊ, κόντρα στη λογική, θα νικήσει τον καρχαρία και θα ζήσουν τα ψαράκια καλά και εμείς ακόμα καλύτερα!
 Αν είναι αυτό που λείπει στα παιδιά σας, το σχέδιο είναι συμπαθητικό.
Ακούγονται: Κωνσταντίνος Ντούνης, Άρης Τουπάκης, Γιάννης Στεφόπουλος, Νατάσα Ασίκη, Ακίνδυνος Γκίκας.   `